Adoptie impliceert dat een kind eerst is afgestaan: de natuurlijke, fysieke band tussen de geboorteouders en het jonge kind is verbroken. Terwijl elke geadopteerde deze diep ingrijpende, traumatische ervaring met zich meedraagt, wordt de impact binnen het adoptieveld nog nauwelijks onderkend. De aandacht gaat vooral uit naar ‘nurture’: het bevorderen van basisvertrouwen en veilige hechting in het hier en nu. Uitermate belangrijk, maar ik pleit daarnaast voor de erkenning van oertrauma en binding, oftewel ‘nature’. Volgens mij ligt daar een belangrijke verbindende kracht voor iedereen die bij afstand en adoptie is betrokken.
In dit kader heb ik ‘de Adoptievlinder’ ontwikkeld: een systemisch model dat recht doet aan de posities van geboortefamilie, geadopteerde en adoptiefamilie. Want ook al is de fysieke band verbroken, een geadopteerde blijft altijd verbonden met zijn of haar herkomst. Dat is van waaruit familielot en loyaliteit (onbewust) kunnen doorwerken.
Met de gelijknamige Facebook-pagina hoop ik bij te dragen aan bewustwording van de blijvende verbondenheid: De Adoptievlinder.